ESKİDEN MAHALLE KÜLTÜRÜMÜZ VARDI
Evlerimiz yan yana iken herkes birbirini tanır,komşuluk ve arkadaşlık ilişkileri hasbî (hesaba dayanmayan) olur,hesabî olmazdı.
Komşuların çocuklarından biri hata veya yanlış yaparsa annenin veya babanın haberi olurdu.
Anne veya baba çocuğunu pedagojik bilgisi olmamasına rağmen terbiye eder,ahlâkî öğretileri yaşayarak gösterirlerdi.
Bir mahalle kültürü vardı.
Büyüklere,anne- babaya ve öğretmene saygı vardı.
Sizden yaşça büyük olanın bile sözü dinlenirdi.
Yardımlaşma, ödünç eşya isteme ve iade gelenekleri vardı.
Kaynağını dinden alan ve insanları birbirine kaynaştıran sünnet,mevlid,nikâh gibi törenler vardı.
Telefon etmeden çatkapı gidip sohbet edebileceğiniz insanlar vardı.
Komşuların maddi imkânları birbirine yakındı.Fakir olanlar bilinir ve korunurdu.
40-50 yıl öncesine kadar var olan o kadar çok şey kayboldu ki saymakla bitmez.
Teknoloji bizi her türlü eşyaya sahip kıldı,bizi müstağni eyledi..
Ama dostluk gitti,komşuluk gitti,ruh gitti,mânâ gitti,insanlık gitti...
Necip Fazıl ne güzel söylemiş;"Heykel destek üstünde /Benim ruhum desteksiz."
Hoşçakalın..
Cahit Faruk İslamoğlu
